قله نشیین از بشریت

امام حسین در نگاه ائمه علیهم السلام

امام حسین(ع) در کلام امیرالمومنین(ع)

حضرت به فرزند خود نظر کردند و فرمودند: »یا عَبرَة کُلِّ مُؤمنٍ فقال: أنا یا ابتاه؟ قال: نَعَم یا بُنَىّ؛  . اى کسى که نام تو موجب جارى شدن اشک در دیده هر مؤمن است...« -

امام حسین(ع) در کلام فاطمه زهرا(س)[1]

آن حضرت چنین مى‏فرمایند: »کُنتُ لا أحتاجُ فى اللّیلةِ الظَّلماءِ إلى مِصباحٍ وَ جَعَلتُ أسمَعُ إذا خَلَوتُ فى مُصَلاّى التَّسبیحُ و التَّقدیسَ فى باطنى؛ آنگاه که حسین(ع) (هنگام باردارى) به شش ماهگى رسید، در شب تاریک به چراغ نیاز نداشتم و  .    هنگام عبادت خدا و خلوت با حق، صداى تسبیح و تقدیس وى را مى‏شنیدم.« [2]

امام حسین(ع) در کلام امام حسن(ع)

إنّ الَّذى یؤتى إلىَّ سَمٌّ یُدَسُّ إلىَّ، فَاُقتَلُ بِه و لکِن لایَوم کَیَومِک یا اباعبدِاللَّه...؛ آنچه موجب شهادت  . من مى‏شود سمى است که به کامم مى‏ریزند، اما اى اباعبدالله هیچ روزى (مصیبتى) مانند روز (مصیبت) تو نخواهد بود«.0[3]

امام حسین(ع) در کلام خود حضرت

»...أنا قَتیلُ العَبَرَة، لایَذکُرنى مُؤمنٌ إلاّ سَتَعبَر؛ منم کشته گریه، هیچ مومنى مرا یاد نمى‏کند، مگر آنکه سرشک غم از دیدگان وى جارى مى‏شود.«  .  [4]

 امام حسین(ع) در کلام امام سجاد(ع)

»أنا ابنُ مَن بَکَت عَلَیهِ مَلائکةُ السَّماء، أنا ابنُ مَن ناحَت عَلیه الجِنُّ فِى الأرض و الطَّیرُ فى الَهواء؛ منم فرزند کسى که ملائکه آسمان‏ها بر او گریستند، منم فرزند کسى که چنیان در زمین و پرندگان در هوا بر او نوحه کردند...[5]

امام حسین(ع) در کلام امام باقر(ع)

»ما بَکَت السَّماءُ عَلى أحدٍ بَعدَ یَحیى بنِ زَکریّا إلاّ عَلَى الحُسینِ بنِ عَلىّ(ع) فَانّها بَکَت عَلِیه أربعین یَوماً؛ بد از شهادت یحیى بن ذکریا، آسمان بر احدى نگریست مگر بر حسین بن على که 40 روز بر او گریان بود.«   . [6]

امام حسین(ع) در کلام امام صادق(ع)

»حَنَّکوا أولادَکُم بِتُربَةِ الحُسین(ع) فَانَّه امل کُلِّ دَاءٍ«   . [7] فرزندانتان را با تربت امام حسین علیه السلام کامشان را بر دارید بدرستی که آن درمان هر دردی است

امام حسین(ع) در کلام امام کاظم(ع)

امام رضا(ع) در حالات پدر خود در روز عاشورا چنین مى‏فرمایند: »کان أبى (إذا دَخَلَ شَهرُ المُحرّمِ) لایُرى ضاحِکاً و کانَتِ الکابِةُ تَغلِبُ عَلَیه، حتى یَمضى مِنه عَشرةُ أیّام، فَإذا کانَ یَومُ العاشرِ إنَّ ذلک الیومُ یوم مُصیبَتِه و حُزنِه و بُکائِه و یَقولُ: هو الیَومُ الّذى قُتِلَ فیهِ الحُسینُ(ع)؛ هنگامى که محرم فرا مى‏رسید پدرم خندان دیده نمى‏شد و حالت حزن و غم داشت تا روز دهم که آن روز، روز مصیبت و حزن و گریه‏اش بود و مى‏فرمود: این روزى است که حسین در آن کشته شده است.«  .  [8]

امام حسین(ع) در کلام امام رضا(ع)

..إنّ یَومَ الحُسینِ أقرَحَ جُفونَنا و أسبَلَ دَموعَنا و أذلّ عَزیزَنا بِأرضِ کربٍ و بَلا و أورَثَتنا الکَربَ و البَلاءَ إلى یَومِ الانقِضاء... ؛ همانا روز (مصیبت) حسین(ع) چشمان ما را خسته و مجروح کرده و اشکهاى ما را ریزان نموده و عزیزان ما در آن سرزمین غمبارگرفتار خوارى (ظاهرى) شدند، مصائب آن روز به گونه‏اى است که براى همیشه ما را غمگین و داغدارکرده است. .[9]

امام حسین(ع) در کلام امام جواد(ع)

»مَن زارَ الحُسینَ(ع) لَیَلَةَ ثَلاثٍ وَ عِشرینَ مِن شَهرِ رَمَضان و هى لَّیَلةُ الَّتى یُرجى أن تَکونَ لَیلَةَ القدر و فیها یُفرَقُ کلُّ أمرٍ حَکیمٍ، صافَحَه أربَعةٌ و عِشرون ألفَ مَلَکٍ و نَبىٍّ کُلُّهم یُستُأذِنُ اللَّهَ فى زیارةِ الحُسینِ(ع) فى تِلکَ اللَّیلَة هر کس در شب بیست و سوم ماه رمضان - که امید است همان شب قدرى باشد که هر امرى طبق حکمت خداوند تنطیم مى‏شود - امام حسین (ع) را زیارت کند، بیست و چهار هزار فرشته و پیامبر با این زائر مصافحه مى‏کنند، و اینان همان گروهى هستند که از خداوند براى زیارت حسین(ع) در چنین شبى اذن مى‏طلبند.«  . [10]

امام حسین(ع) در کلام امام هادى(ع)

»مَن خَرَجَ مِن بَیتِه، یُریدُ زیارةَ الحُسینِ بنِ عَلىّ(ع) فَصارَ إلَى الفُراتِ فَاغتَسَلَ مِنه، کَتَبَه اللَّهُ مِن المُفلِحین، فَاذا سَلَّمَ عَلى أبى عَبدِ اللَّهِ، کَتَبَ مِن الفائزین، فَاذا فَرَغَ مِن صَلوتِه، أتاهُ مَلَکٌ، فقال: »إنّ رَسولَ اللَّهِ(ص) یُقرؤُک السَّلامَ و یَقولُ لَک: مِن الفائزین، فأِذا فَرَغَ مِن صَلوتِه، أتاهُ مَلَکٌ، فقال: »إنّ رَسولَ اللَّهِ(ص) یُقرؤُک السَّلامَ و یَقولُ لَک: امّا ذُنوبُک، فَقَد غُفِرَلَک، فَاستَأنِفِ العَمَل«، امام هادى(ع)  .    براى شفاى مریض خود، زیارت امام حسین(ع) را نذر مى‏کردند و به دیگران نیز توصیه مى‏نمودند. [11]

امام حسین(ع) در کلام امام عسکرى(ع)

»اللهُمَّ إنّى أسئَلُک بِحَقِّ الَمولودِ فى هذا الیَوم، الموعودِ بِشَهادَتِهِ قَبلَ إستهلالِهِ وَ وِلادِتِه، بَکَته السَّماءُ و مَن فیها وَ الأرضُ و مَن عَلیها و لمّا یَطَأ لا بَتیها، قَتیلِ العَبرَة و سیِّد الأسَرةِ، الَممدودِ بِالنُّصرَة یَومَ الکرّةِ، المُعَوَّضِ مِن قَتلِهِ أنَّ الائمةَ مِن نَسلِهِ، و الشِّفاءَ فى تُربَتِه...« بارالها! از تو مى‏خواهم به حق نوزادى که در چنین روزى (سوم شعبان) متولد شده، او که پیش از ولادت وعده شهادتش داده شده، او که آسمان و زمین و اهل آنها در مصیبت وى گریستند، در حالى که هنوز بر زمین گام ننهاده بود. او که کشته گریه است و بزرگ خاندان، کسى که در رجعت پیروز گردد، و او که به عنوان پاداش جانبازى و شهادتش ادامه امامت در نسلش و شفا در تربتش قرار داده شد...«  .  [12]

امام حسین(ع) در کلام امام زمان(ع)

»فَلَئن اخَّرتَنِى الدُّهورُ، و عاقَنى عَن نَصرِکَ المَقدورُ وَ لَم اَکُن لَمن حارَبَک مُحارِباً و لَمِن نَصَبَ لَکَ العَداوَةَ مُناصِباً، فَلَأندُبَنَّک صَباحاً و مساءً و لَأبکِیَنَّ لَکَ بَدَلَ الدُّموعِ دَمَاً...« اگر زمانه به تاخیرم انداخت و مقدرات از یاریت بازم داشت و نتوانستم در رکاب تو با دشمنانت بجنگم، ولى از صبح تاشام در یاد تو سرشک غم از دیده مى‏بارم و به جاى اشک، خون مى‏گریم.«  .  [13]

---

[1] . بحارالانوار، ج 44، ص 280.  

[2] . بحارالانوار، ج 43، ص 271.23

[3] . امالى صدوق، ص 16 و بحارالانوار، ج 45، ص 218. 

[4] . امالى صدوق، ص 137 و بحارالانوار، ج 44، ص 284.

[5] . بحارالانوار، ج 45، ص 174.

[6] . بحارالانوار، ج 45، ص 211.

[7] . بحارالانوار، ج 45، ص 174

[8] . امالى صدوق، ص 128 و بحارالانوار، ج 44، ص 284.

[9] . امالى صدوق، ص 128 و بحارالانوار، ج 44، ص 284. –

[10] . وسائل الشیعه، ج10، ص370.

[11] . وسائل الشیعه، ج 10، ص 380.

[12] . بحارالانوار، ج 98، ص 347 و مفاتیح الجنان، اعمال روز سوم شیعیان.   امام عسکرى(ع) همچنین زیارت اربعین امام حسین(ع) را از علامات مؤمن مى‏شمارند.  مفاتیح الجنان، اعمال روز اربعین. 2-

[13] . بحارالانوار، ج 98، ص 320.